Ostatnimi czasy coraz częściej zastanawiam się co tak naprawdę kieruje Naszymi reakcjami, decyzjami. Co sprawia, że jedni z nas potrzebują mieć poukładane życie, a inni biegną przez nie na spontanie. Są tacy, którzy przejmują się wszystkim i tacy, po których wszystko spływa jak po kaczce...
Czego jest to kwestia? Daty urodzenia czy znaku zodiaku? Wychowania, otoczenia lub życiowych doświadczeń? A może jeszcze masy innych czynników albo wszystkiego po trochu, ale wniosek ten sam. Jedni są realistami twardo stąpającymi po ziemi, inni optymistami bujającymi w obłokach. Jeszcze inni pesymistami niewierzącymi we własne działania. Tych połączeń i kombinacji znalazłabym jeszcze wiele, ale nie o to w tym momencie chodzi. Nie o to chodzi, by opisywać wszystkie rodzaje charakterów, bo brakłoby miejsca na blogu :P Dziś chcę skupić się na jednym typie ludzi i na jednym odczuciu ich "hamującym" (że tak się wyrażę).
Otóż osobiście należę raczej do grupy realistów twardo stąpających po ziemi. No może z lekką nutką szaleństwa i pobujania w obłokach czasem :P Czasem wedrze się nutka pesymizmu. Ot, takie połączenie heh. Czy jest to kwestia mojego znaku zodiaku jakim jest Koziorożec, nie wiem :P Nie jestem jakimś maniakiem horoskopowym heh, ale jednak typem, który bierze pod uwagę wszystkie opcje. Idąc dalej. Czy to kwestia wychowania, otoczenia, życiowych doświadczeń? Na pewno. I jak wspomniałam wyżej, całej masy innych czynników. Ale do czego zmierzam.
Zmierzam do tytułu postu jakim jest niepewność. Dla osób takich jak ja jest to odczucie dość męczące. Hamujące, często niszczące. Odczucie niosące za sobą masę skrajnych emocji, reakcji i decyzji. Dziwne. Jak jedno uczucie potrafi tak wiele zdziałać...
Dla osoby, która najchętniej napisałaby cały scenariusz swojego życia i z wielką przyjemnością trzymałaby się tego linijka po linijce, jest to uciążliwe. Uciążliwym jest ta niepewność. Niepewność w każdym aspekcie. Czy to dotycząca planów życiowych, planów związkowych czy jakichkolwiek innych. Świadomość tego, że nie wiesz co Cię czeka napawa lękiem. Owszem, zdaję sobie sprawę, że niemożliwym jest wiedzieć co szykuje dla nas życie. Że niemożliwym jest zaplanować sobie wszystko i idealnie, krok po kroku móc do tego dążyć. To po prostu nierealne. Nie da się tak. Ale można złapać jakiś punkt zaczepienia. Coś co pozwoli rozwijać dalsze plany i choć w minimalnym stopniu obrać kierunek. Nie ma nic gorszego jak stanie na rozdrożu nie wiedząc, w którą stronę się udać :/ Nie ma nic gorszego tkwić w miejscu, w którym nie widać nic na horyzoncie. I na nic zdają się słowa "czas pokaże". Jakikolwiek krok, w jakimkolwiek kierunku napawa wielkim strachem przed nieznanym....
Niektórzy ludzie śmieją się z tego. Niektórzy twierdzą "wrzuć na luz", "odpuść i poczekaj co się stanie". Ciężko jest wrzucić na luz komuś, kto tak naprawdę kawał życia zmagał się z masą niepewności. Komuś kto raz za razem myśląc, że już odnalazł swoją drogę, znów się gubił. Komuś, kto potrzebuje pewności jak tlenu... Jak czegoś bez czego nie da się normalnie funkcjonować.
Niepewność poza strachem i lękiem niesie również za sobą błędne decyzje. Często z braku pewności odpuszcza się pewne kroki, rezygnuje z czegoś. Właśnie z obawy i lęku przed nieznanym. Przed kolejnym rozczarowaniem. Przed kolejnym kiepskim wyborem życiowym. Dlatego wtedy łatwiej jest się wycofać... Wycofać do tego co znane i opatrzone. Do czegoś co daje chociaż namiastkę bezpieczeństwa i stabilizacji...
Niestety... Przykre, ale prawdziwe... I już chyba nie trzeba nic więcej dodawać. Obrazek dopełnia już wszystko do dzisiejszego postu...
Na koniec pozostaje mi życzyć Wam, moi drodzy, jak najmniej niepewności w swoim życiu...
Pozdrawiam
PannaEM
