Podejmujemy decyzje, obieramy kierunek, idziemy daną drogą. Staramy się, potykamy, podnosimy i idziemy dalej. Ocieramy pot z czoła i nadal walczymy. Walczymy z nadzieją na sukces. Walczymy z pewnością, że to wystarczy...
Lecz...
Pozory mylą... Pozory mylą, a ludzie zawodzą...
Tak...
Na swojej drodze spotykamy wielu ludzi. Jedni przemykają przez nasze życie niezauważeni, inni przystaną, zapytają "co słychać?". Niektórzy wyciągną rękę, wesprą dobrym słowem i pomkną dalej. Są też tacy, którzy zatrzymają się w naszym życiu na dłużej...
To ludzie, na których można liczyć. To ludzie, którzy w dobrych i złych chwilach są przy nas. Ludzie, którym zależy nie tylko na własnym szczęściu.
Mówi się na nich "przyjaciele".
Śmieją się, płaczą i wkurzają wspólnie z nami. Przeżywają nasze radości i smutki. Często odkładają własne sprawy, by być przy nas. Tak po prostu, bezinteresownie. Poklepią po ramieniu, ale i ochrzanią kiedy trzeba. Takie nasze, prywatne anioły...
W momencie kiedy nazywamy kogoś przyjacielem, oddajemy mu cząstkę siebie. Podajemy swoje uczucia i emocje jak na tacy, wiedząc, że będą bezpieczne.
To wielki skarb mieć choć jedną taką osobę. To wielki skarb mieć pewność, że jest taki ktoś. Ktoś kto będzie zawsze...
Bo z przyjaźnią jest trochę jak z miłością...
"...cierpliwa jest, łaskawa jest, nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą... Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma, nigdy nie ustaje..."
Czasem jednak okazuje się, że "pozory mylą, a ludzie zawodzą"... Okazuje się, że ktoś nam znany, nie jest tym za kogo go mieliśmy. Nagle okazuje się, że nie jest na zawsze... I tak naprawdę nigdy nie był. Bo zawsze to zawsze, a nie na troszkę. Okazuje się, że nasze uczucia i emocje nie są bezpieczne... I nigdy nie były. To przykre...
Przykre jak łatwo jest się o tym przekonać...
Tak, to zdecydowanie wystarczy...
A jedyne co pozostaje to wielka pustka w środku... Wielka pustka i żal...
Pozdrawiam
PannaEM
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz